اجابت دعا:    

عبارت مشهور که از حضرت موسی (ع) نقل شده است که گفت: «اِلهی اَیْنَ اَطْلَبُکَ؟ قَالَ: اَنَا عِنْدَ المُنْکَسِرَهِ الْقُلُوبُهُمْ» این نکته به ذهن می‌آورد که خداوند مجیب، پاسخ صدایی را می‌دهد که از دل‌های شکسته برمی‌خیزد و دل‌های متکبّر و مغرور البته خود اساساً دعا نمی‌کنند. توفیق دعا خود نشانه‌ی پاسخ اوست و زاری ما یاری دوست.

  (دفتر اول، 8-817)

باید به خشوع و افتادگی و دست و دل شکسته دعا کرد تا قرین اجابت شود.

  (دفتر پنجم، 493)

و باید صادقانه و خالصانه و از صمیم دل او را خواند تا شامل رحمت و عنایت او گردیم.

  (دفتر اول، 61)

  (دفتر دوم، 2-1951)

اگر خداوند ما را به گریه آورد قصد رحمت دارد همان‌گونه که کودک در حال گریه از مهربانی مادر بهره‌مند می‌شود.

  (دفتر دوم، 5-373)